Radość pisania.

Amaryllis

Nosiłam w sobie wiersz nienarodzony,
Karmiłam go bezustannie naiwnością,
Że będzie wielki wśród większych,
Poiłam esencją cudownej wyobraźni,
Poszukującej w meandrach myśli.
W końcu urodziłam szczęśliwie
Choć w nieopisanych bólach tworzenia
Krzyk nowego przerwał milczenie pisania,
Rozbijając ciszę białej, pustej kartki
Odcięłam jeszcze pępowinę błądzących słów
I teraz noszę w sobie radość poety.

Jo

brakuje mu czegoś. Jakiejś ukrytej głebi, która by poruszała. A ja widze tu tylko literki, żadnych obfitszych uczuć

Positive.

Chyba myślę tak samo jak Jo.
Kiedyś już tu byłam, ale nie wiedziałam co napisać, więc wyszłam.
No, ale Jo ma rację...

kotuś

Ja coś napiszę. Coś mojego i własnego. Po prostu- by I =)

W ciszy drżącej, w stercie samotności,
w braku miłości
rozlega się nagle przepiękna muzyka.
Czyżby ogień w kominku grał walczyka?
A może poduszka mokra od łez preludium "Deszczowe" nuci
bo się smuci?
Nie, to deszcz wystukuje o parapet święte przyrzeczenie,
istotne dopełnienie
do smutnych chwil pośród symfoni
słowa pięknym wierszem wydzwoni.
Chce dziewczynie
złotej malinie,
co siedzi na łóżku
w białym puszku
białą chmurę dać i marzenia zmienić,
by już nie chciała umierać,
tylko swą radością się dzielić
i od życia szczęście zabierać.